Onpeilbaar, sfinxachtig, een blanco scherm: karakteriseringen die vaak worden gebruikt om de vrouwen te typeren die Isabelle Huppert al zo’n veertig jaar speelt. In Villa Amalia lijkt ze het zenit van de raadselachtigheid te hebben bereikt; gevierd concertpianiste Ann snijdt radicaal de banden met haar oude leven door en vindt zichzelf opnieuw uit. Wat motiveert haar extreme keuzes?